Angst

Angst is niet iets wat Rosie ’s leven beheerst. Over het algemeen is Rosie zelfs een vrolijk, sociaal, en goedlachs meisje. Toch is ze van veel dingen bang. Veel zaken hebben te maken met geluid. Een stofzuiger, haardroger, wegenwerken,… Wel heeft ze intussen al geleerd dat die dingen haar niet aanvallen maar op een veilige afstand blijven. Zo zegt ze tegen zichzelf als ze de garage binnenkomt en de wasmachine draait, “moe ni bang zijn”, terwijl ze er in een grote boog omheen loopt. Ik doe dus maar 1x per week de was J. Ze is steeds beter in staat om die angstgevoelens te onderdrukken. Want dat is het natuurlijk, die prikkels komen niet zachter binnen. Rosie leert gewoon om sociaal wenselijk gedrag te vertonen…

Ook insecten en vogels (vooral hun pluimen en pluizen) kunnen al eens voor paniek zorgen. Anderzijds is een binnenspeeltuin, een kermis, een basketmatch,.. voor haar een eitje. Je ziet, wij weten het ook niet altijd en komen soms voor verrassingen te staan. Meestal is een knuffel en een zachte stem voldoende om haar gerust te stellen en te troosten. Soms moeten we gewoon ook even door het gekrijs, zoals 3x per week als ze in de douche moet…

 

Angst is er ook bij ons. Rosie heeft niet altijd besef van gevaar. Met name verkeer, water en kleine spulletjes baren ons grote zorgen. Rosie is letterlijk in staat om onder een auto te lopen, in een zwembad of vijver (wij hebben er een :s) te springen en ze heeft al meer Playmobil uitgekakt dan vezels denk ik. Op doordeweekse dagen valt dat natuurlijk mee, maar in periodes dat Ollie in het buitenland is of op stage (vaak in vakantieperiodes), heb ik het moeilijk. Dat uit zich in vreselijke nachtmerries over verdrinken, verongelukken, verdwalen, verstikken,… en dat elke dag tot hij weer thuis is en we die zorgen weer kunnen delen.

 

Over die kleine spulletjes.. Al van toen Rosie baby was houdt ze van kleine spulletjes. Centjes, lol popjes, stukjes Playmobil, knikkers…Ze heeft altijd wel iets in haar handjes. Dat geeft haar rust en vertrouwen. Vaak heeft ze ze ook nodig om te kunnen functioneren (bvb om naar school te kunnen vertrekken). Anderzijds zoekt ze ook meer dan “normale” kindjes naar orale stimulatie. Ze steekt met andere woorden zowat alles in haar mond (buiten voedsel, that is…). Die 2 zaken samen vormen natuurlijk een gevaarlijke combinatie.. Een constante afweging tussen veiligheid en geborgenheid.. Het lijkt simpel, ik vind het kei moeilijk..

Het tactiele zintuig zorgt dus voor wat struggles hier in huis, maar ook voor de meest gelukzalige momenten! Zo is Rosie een echte knuffelbeer. Ze houdt ervan om samen in de zetel te liggen (lees wriemelen, later meer daarover), in bed te snoozen en gestreeld te worden op haar rug en buikje. Dit type aanrakingen ervaren veel auti-kindjes als vervelend, maar Rosie heeft niet liever. En wij natuurlijk ook niet!