Oona

Zowat alles wat Oona doet, doet Rosie na. Zo kreeg Oona tegen wil en dank een heel erg belangrijke rol in de ontwikkeling van haar zus. Een rol die ze, naar onze mening, met verve invult. Misschien is Oona wel de grootste caretaker van ons allemaal.

Vrijdag nog kocht ze op de rommelmarkt op school, met haar eigen spaarcentjes, 4 speelgoedjes. 2 daarvan kocht ze voor Rosie. Wel overwogen nam ze een knuffel en een speeldoosje mee. Hoe blij Rosie ook was met haar spulletjes, toch waren de items die Oona voor zichzelf gekocht had, NOG leuker. Om een crisis te vermijden ruilde Oona dan maar haar spulletjes met die van Rosie. Aandoenlijk enerzijds, niet nodig anderzijds. Maar zelfs na wat inpraten en uitleg over het belang van haar eigen spullen, tijd en ruimte, bleef ze bij haar keuze om te wisselen. Want als Rosie gelukkig is, is zij ook gelukkig.

Gezelschapspelletjes zijn ook steeds een avontuur. Rosie heeft zo haar eigen spelregels voor Uno, 4 op een rij, ganzenbord, … en tracht haar maar eens uit te leggen hoe dat spel nu echt gespeeld moet worden. Oona laat het begaan. Ze vindt de regels van Rosie even goed ok. Al volgt er wel af en toe wel eens een blik naar ons als Rosie weer eens een fameuze zet gedaan heeft. Wij spelen dus vaak gezelschapspelletjes in de gezelschapspelletjes. Kortom, de een leert de regels te omzeilen en de ander verzint gewoon haar eigen regels. Opvoedingsskills op punt!?!

Oona kan Rosie aan het lachen brengen wanneer ze huilt (of aan het huilen brengen wanneer ze lacht J), en staat altijd klaar om haar zus (en ons) te helpen. Uitkiezen van de kleren, aanmoedigen om haar vleesjes op te eten terwijl ze zelf tegen een berg spruiten aankijkt, vrede nemen met een honderdste keer de Minions, een oogje dichtknijpen als moeder weer eens toegeeft voor een extra chocolaatje…

Als er al een handleiding bestaat voor het opvoeden van een kind, is het duidelijk dat wij er 2 compleet verschillende (moeten) hanteren. Van nature zijn wij eerder gestructureerd, georganiseerd en niet vies van een beetje discipline (zeker Ollie J). Maar al vlug werd duidelijk dat we het met Rosie over een andere boeg moesten gooien. Wat voor ons wat aanpassing vergde, leek voor Oona een evidentie. Zonder al te veel uitleg of verantwoording, tolereert ze dat hier met 2 maten en 2 gewichten wordt gewerkt.

Natuurlijk is het niet simpel voor haar en is ze soms boos of verdrietig. Al is dat meestal uit onmacht of angst omdat ze weer een meldown moet doorstaan, een tirade of een lap krijgt als ze wil troosten, de mute knop zoekt maar niet vindt. Hoe natuurlijk haar taak ook is of lijkt, ze draagt een last met zich mee en groeit sneller op dan zou moeten. Als ik me al ergens zorgen om maak is het wel wie er voor Rosie gaat zorgen als Ollie en ik er niet meer zijn...

Daarom halen we Oona af en toe eens uit haar zussen-rol. Dan gaat iemand van ons alleen met haar op stap, blijft papie wat langer met haar op de manege, gaat ze eens spelen bij de buurjongens, … En vrijdag is er steevast ladies-night. Dan maakt vader zich uit de voeten, moet Rosie alleen naar bed en installeren de 2 andere ladies zich in de zetel met popcorn en een dekentje.

Autisme expliciet maken naar Oona toe vind ik dubbel. Enerzijds zouden we haar een standbeeld geven in het midden van onze living. Anderzijds neemt het benoemen een stukje de spontaniteit weg en willen we haar niet de boodschap geven dat er een verschil is tussen aardig zijn tegen een “normaal” kind en een “zorgen” kind. Dat dat laatste haar een soort superheld maakt en het eerste de norm is.

(Toekomstige) vrienden van Oona mogen zich heel gelukkig prijzen. Er zal geen betere vriendin bestaan dan zij. Ze weet beter als de gemiddelde volwassene wat het is om zorg te dragen voor mensen, te respecteren, lief te hebben. Want ze capteert elk detail, elke emotie en waardeert elke glimlach, lief gebaar en aardig woord.

Hier een woordje aan Oona (dat ik haar ooit zal laten lezen):

Lieve Oona,

Het is niet eenvoudig om jou te zijn.

Het moet vaak aanvoelen alsof je nooit op de eerste plaats komt.

Meer dan veel heb ik er spijt van als ik jou weer eens benadeeld heb, kortaf geweest ben, of beroep gedaan heb op jou voor iets dat jij niet hoorde op te lossen.

Je weet niet anders dan van een leven als helper. Dat was er ooit wel, maar het zal er nooit meer opnieuw zijn.

Gelukkig is het je 2^e natuur om zorg te dragen voor.

Dit levenspad maakt van jou een prachtig mens. Puur, eerlijk, geduldig, aardig, sterk.
Ook jij bent “anders”!

Ik voel me soms een minder goede mama voor jou dan ik ben voor Rosie. Maar ik weet dat jij dat niet vindt.

Ik ben heel trots dat ik jouw mama mag zijn.

X

Morgen een laatste, minder emo-post J