Joy

Als ik nadenk over de dingen die Rosie het leukst vindt, denk ik echt dat ze zich een paar eeuwen van tijdperk gemist heeft. Een maritieme levensvorm in de oertijd of leven als Mowgli ergens diep in het bos waar ze prikkelarm, los van de klok en vrij zou kunnen zijn, had meer iets voor haar geweest. Anno 2020, betekent dat dus zoveel mogelijk met haar gaan zwemmen, baden, met water spelen, want dat vindt ze het einde. Ook wandelen, in de tuin spelen of in de natuur zijn vindt ze fijn. Al van kleins af graaft ze, loopt ze blootsvoets, speelt ze met blaadjes in haar handen, rolt ze in het gras. Soms lijkt het alsof ze de natuur wél de baas kan en ze zich door de natuur wel begrepen voelt…

Niet dat Rosie niet goed is met mensen. Ondanks haar verbale gebreken, is ze sociaal-communicatief wel vaardig. Ze begrijpt spel (daarom niet perse spelregels), toont en leest emoties, en kan genieten en plezier maken als geen ander. In maart werd ze 5 jaar, de eerste verjaardag die ze echt bewust heeft beleefd. We gingen met vriendjes van de klas naar een binnenspeeltuin. Ollie en ik hebben daar 3u lang onze ogen uitgekeken; ze was namelijk NIET de Fruitloop in the world of Cheerios. Het eten,  de cadeautjes en de pauzes waren dan wel overbodig, ze bleef bij de groep, paste zich aan, nam initiatief,… ze hoorde erbij! En hoe hard we ook ok zijn met haar “anders-zijn”, elke ouder hoopt natuurlijk dat zijn kind vriendjes maakt. Dus kregen al die lieverds nog een extra ijsje J.

Bewegen is Rosie haar ding. Haar lijf is CONSTANT in beweging. Ze houdt van muziek en dansen; liedjes van school, het Spotify lijstje van papa (on repeat uiteraard) en het betere techno werk van mama (reefteef in wording, I tell you!!).  Aan tafel wiebelt ze op haar stoel, frulkt ze aan haar placematje, zet ze haar bord op haar hoofd,… In de zetel wriemelt, springt en fladdert ze, zakt ze onderuit om vervolgens weer recht te veren,…  Ik word er onrustig van, zij wordt er rustig van. Daarom vroegen we voor haar 5^e verjaardag, op aanraden van haar meter, een Wobbel als geschenk. Beste cadeau EVER!!! (oke, op de zak paprika chips na misschien)

Kortom, JOY komt bij Rosie vanuit een soort oerinstincten. Ergens denk ik dat mensen met autisme geboren worden buiten de orde van de maatschappij zoals wij, “mensen die graag stilzitten in de zetel”, ze kennen. Ik zie Rosie soms als een reiziger uit een ver verleden die hier passeert om ons eraan te herinneren wat echt belangrijk is in het leven. En dat deed ze al op de dag dat ze ter wereld kwam, de dag dat mijn moeder levensgevaarlijk ten val kwam met haar fiets…

Morgen een minder filosofische post J