Caretakers

Wij staan maar waar we nu staan, door de mensen om ons heen. Als een leeuwenkoppel dat vecht voor hun welp hebben wij ons laten omringen door de beste zorgverleners die er bestaan. Elk van hen brengt Rosie andere dingen bij.

Cognitief en sociaal ontwikkelen  doet ze vooral op school. Op 2.5 jaar startte ze in Don Bosco Baarle. Daar was ze niet klaar voor en ik heb tot op de dag van vandaag spijt dat ik haar, tegen beter weten in, toch heb laten gaan. De paniek die we de eerste maand in haar ogen zagen, zal ik nooit vergeten. Sinds een half jaar begrijpt ze het concept van school en dus ook dat wij terugkomen... Nu is ze super gelukkig op school. Het team van onze (kleuter)school verdient een oscar. ALTIJD staan ze klaar voor Rosie en denken ze mee hoe we het haar makkelijker kunnen maken. De oudercontacten gaan uit van de mogelijkheden i.p.v. de beperkingen.

Het fel bediscussieerde inclusie-topic (en de parallelle polarisering tussen “pretpedadogen” en kennisaanhangers) dringt zich in deze context natuurlijk op. Al heel de week “pleit” ik voor nuance, dus verwacht van mij geen standpunt in dit welles-nietes debat. Wel stel ik vast dat ons onderwijssysteem (en dan heb ik het alles behalve over de leerkracht (!)), net zoals ons klimaatbeleid weinig bougeert en nogal conservatief/stiefmoederlijk behandeld wordt. Over ontwikkelingsachterstand gesproken…? Geen enkel medium brengt het spanningsveld tussen willen en (niet) kunnen, tussen de kennis reproducerende en emancipatorische functies van ons onderwijssysteem beter in beeld dan de film “Inclusief” van regisseur Ellen Vermeulen. Een aanrader! 
 

Vaardigheden aanleren doet Rosie ook in revalidatiecentrum Bolt. 3x per week krijgt ze daar ergotherapie, logopedie, psychomotoriek en JASPER training. 1 op 1 sessies die intens maar heel stimulerend zijn voor Rosie.

Plezier maken doet ze als geen ander met vriendjes Bavo en Mila, nichtje Lily en neefje Miro. Kiddo’s die doen alsof ze haar niet zien als ze uit haar verstopplaats komt na 10 tellen, die hun lach inhouden als ze weer eens iets geks zegt, die het uitproesten als het echt iets heel geks is, die gewoon gezellig mee hun broek afsteken,...

Zorg dragen doet ze voor baby Ellie. Nooit hebben we haar moeten uitleggen dat ze voorzichtig moet zijn met baby Ellie, ze doet het automatisch. Ze steelt uiteraard wel de tut en bijtring, maar verder.. die nichtjes worden buddies, dat ben ik zeker! Al moeten we haar nog wel uitgelegd krijgen dat baby Ellie eigenlijk gewoon Ellie heet..! 

Verwend worden ervaart ze nergens beter dan bij onze dichte framily; mamie en papie en make en Ludo die altijd voor haar (en ons) klaarstaan met de beste zorgen, onze broers en Jan die met haar ravotten en Lieselot en meter Eline die niet alleen de max, maar ook nog eens ervaringsdeskundigen zijn. Voor Rosie betekenen deze mensen ALLES. Een van haar oerinstincten waar ik het eerder al over had, geeft haar aan dat deze wezens tot haar kudde behoren. De liefde die ze heeft voor hen is onvoorwaardelijk en heel ontwapenend.

En moeder en vader vullen eigenlijk gewoon de gaatjes J. Neen, ik wil graag geloven dat wij haar leren wat liefhebben is. Wij proberen haar eigenlijk vooral rust, liefde, warmte en genegenheid te geven. Uiteraard spelen, lezen, knutselen.. we wel, maar eerder op een vrijblijvende en ongedwongen manier. Zo lezen we bvb al sinds 9 maart élke avond (intussen 29 keer dus) het verhaaltje van Kakaworstje.  Sja, denk ik dan, ze heeft dan ook al 3 keer moeten eten, een broek moeten aandoen, een staart in haar haar moeten doen en een mier moeten ontwijken vandaag…

Zo, lieve lezers, dat waren dan mijn hersenspinsels die ik met veel plezier een week lang met jullie deelde naar aanleiding van wereld autisme dag. Op één of andere manier heeft het schrijven een beetje therapeutisch gewerkt voor mij (en naar aanleiding van enkele berichten, denk ik voor sommige van jullie ook). Ik voel me lichter, gesterkt door jullie mooie reacties en strijdvaardiger dan ooit. Rosie heeft heel veel geluk met de mensen om zich heen, en mede daardoor, de kansen die ze krijgt. Heel veel auti-kindjes moeten het wellicht met minder stellen. Ik hoop dan ook dat deze blog een ietsiepietsie heeft bijgedragen tot meer bekendheid en acceptatie! Met die kanttekening dat dit 1 verhaal is en 1 voorbeeld van een kindje op het spectrum. Geen enkele persoon met autisme is hetzelfde en ik hoop met dit portret te hebben aangetoond dat er nog fifty shades of blue zitten tussen Rain Man en Einstein. Ook categoriseren in “lichte” en “zware” vormen heeft weinig zin (let op voor auti-moeders als je hier uitspraken over doet, zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb). Denk niet in hokjes, maar neem de tijd om de ander écht te ontdekken. Auti-kindjes zijn niet hier om in jouw hokje te passen, ze zijn hier om je te doen inzien dat er geen hokjes zijn.

Ik sluit graag af met een gedicht dat ik van Eline, meter van Rosie en auti-mama, kreeg:

 

Schreeuw tegen mij. Ik zal je niet horen.

Straf mij. Ik zal het niet voelen.

Onderbreek mij. Ik zal zwijgen.

Corrigeer mij. Ik zal doen of ik het begrijp.

Overprikkel mij. Ik zal me verzetten.

Dwing mij. Ik zal mezelf vergeten.

Beschuldig mij. Het zal me doen krimpen.

Schaam je voor mij. Ik zal mezelf haten.

Accepteer mij. Ik zal ontwaken.

Geef mij duidelijkheid. Ik zal je begrijpen.

Vertrouw mij. Ik zal voor je klaar staan.

Geloof in mij. Ik zal me ontwikkelen.

Vraag mij. Ik zal je vertellen.

Stimuleer mij. Ik zal je verbazen.

Wees trots op mij. Ik zal mezelf waarderen.

Hou van mij en ik zal alles, ALLES voor je doen.

Wie weet, tot later eens :)